خیال پردازی های رهرو تنها (فرهنگ معاصر) پالتویی شویز

ژان ژاک روسو، زاده ی 28 جون 1712 و درگذشته ی 2 جولای 1778، فیلسوف و نویسنده ی سوییسی بود.اندیشه های روسو در زمینه های سیاسی، ادبی و تربیتی، تأثیر بزرگی بر معاصران خود گذاشت. او که سال ها در پاریس زندگی می کرد، به عنوان یکی از راه گشایان آرمان های انقلاب فرانسه در نظر گرفته می شود. اگر چه روسو، از نخستین روشنگرانی است که مفهوم حقوق بشر را به طور مشخص به کار گرفت، اما نزد او از این مفهوم تنها می توان به معنایی ویژه و محدود سخن به میان آورد. روسو رادیکال تر از هابس و جان لاک و شارل دو مونتسکیو می اندیشید. شاید به همین دلیل است که برخی از پژوهشگران تاریخ اندیشه، او را اساسا در تداوم سنت فکری عصر روشنگری نمی دانند، بلکه اندیشه اش را بیشتر در نقد فلسفه ی روشنگری ارزیابی می کنند. برای روسو، صرف نظر کردن انسان از آزادی، به معنی صرف نظر کردن از خصلت انسانی و «حق بشری» است. روسو تلاش می کند نوعی هماهنگی میان آزادی فردی و جمعی ایجاد نماید.

ژان ژاک روسو از نویسندگان و فیلسوفان برجسته‌‌ی قرن هجدهم فرانسه که او را از بنیانگذارن علم تعلیم و تربیت می‌‌دانند.روسو نوشته-های متعددی در حوزه‌‌ی آموزش نوشته است که هنوز مورد استناد واقع می‌‌شوند. در بین این نوشته‌‌ها کتاب امیل ماجرای کودکی خیالی است که روسو خود مسئولیت تربیت وی را به عهده گرفته است و در واقع از این طریق سعی در نشان دادن شیوه‌‌ی صحیح تربیت دارد. اهمیت این کتاب تا جایی است که گفته می‌‌شود نسل اول بعد از انقلاب فرانسه تحت تاثیر این نوع تربیت قرار گرفته است و اصلاحات آموزش به این کتاب باز می‌‌گردد.

و اینک این من هستم؛ تنها بر روی زمین، نه برادری، نه خویشاوندی، نه دوستی و نه هیچ همراهی جز خود ندارم. مهربان‏ترین و اجتماعی ترین انسان‏ها را متفق الرأی تبعید کردند. آن‏ها در نفرت هوش‏مندانه و ظریفشان، به جستجوی دهشتناک‏ترین شکنجه‏ا برای روح حساس من بودند که به ناگه ارتباطشان را با من قطع کردند. آن‏ها را علی‏رغم میل باطنی‏شان دوست می‏داشتم و تنها با نبودشان بود که رخ از محبت من بر می‏تافتند. اینک، اما تمامی آن‏ها برای من ناشناس، بیگانه و هیچ هستند؛ زیرا که خود آن را خواسته‏اند. اما حالا من، بریده از آن‏ها و از همه، که هستم؟ این همان چیزیست که برایم باقی مانده تا آن را جستجو کنم و متأسفانه قبل از این کاوش، لازم است تا نگاهی به وضع کنونی خود بیندازم؛ بدان معنا که لاجرم باید از آن‏ها شروع کنم تا به خود برسم.